Τα ρόδα στην αυλή, τα μυστικά τους λεν,
τα πέταλά τους μια βαθιά ευωδιά απλώνουν.
Για τη βασιλοπούλα την ωραία, που δεν
επόθησε κανέναν κι οι καημοί λιώνουν…
Σαπφώ, γλυκιά κοπέλα, μη δακρύζεις, μη,
μα βγες στο παραθύρι και συ, λιγάκι.
Τους στρατιώτες χαιρέτα, που πάν’ μ’ ορμή,
πιόνια της τελευταίας παρτίδας σκάκι.
Ω, του καιρού η απάτη, σε ξένους γιαλούς,
τρανή ζητά θυσία! Το θέλεις κι η ίδια.
Τους αξιωματικούς σου πριν βγάλεις τρελούς,
ξεγέλα τους με βέρες και δαχτυλίδια!
Χαμένη ζωή, χαμένη!... Στο παραβάν,
οι αδικοσκοτωμένοι το θρήνο σέρνουν.
Τον Φάοντα αιχμαλωτίσαν, μαύρο συμβάν…
Κι οι ιππείς να τόνε σώσουν δεν καταφέρνουν.
Απ’ το Αιγαίο στο Ιόνιο, με σκάφος μυτιληνιό,
καταφυγή γυρεύεις, σ’ άσπρο ακρωτήρι.
Μα ο ήλιος, ακατανίκητος στον ουρανό,
μ’ αχτίδες σε ματώνει, προτού να γείρει.
Κοιμήσου ομορφονιά κι ο ύπνος σού πάει.
Τ’ αγόρια όλα, όσα σένα θέλησαν, πνίχ’ τα,
στ’ Αχέροντα το γοερό ρέμα, όπως κυλάει,
τους νεκρούς κουβαλώντας, μέρα νύχτα…
Π.Θ.Τουμάσης
Tweet
